Τu me manques

Δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες, μέρες, χρόνια
 -ή ήταν απλώς νύχτες;-
περνούν με ένα φτερούγισμα ματιών
και αποκαλύπτουν
μια αντανάκλαση ενός προσώπου 

είσαι στα αλήθεια εσύ ή είμαι πάλι εγώ; 

Δύσκολα γυρίζει ο χρόνος πίσω
όσο το διάνυσμα μεγαλώνει 

κάτι που το ρολόι σου δε καταλαβαίνει 

Προετοιμάσαμε τις στιγμές
μα ξεχάσαμε να τις ζήσουμε
ή τις έζησες εσύ; 

Έπιασε βροχή
αλλά δε θα κρατήσει πολύ 

Οι σταγόνες θα χτυπήσουν το παράθυρό μου 

ζητώντας καταφύγιο 

Εγώ θα ανοίξω 

για να μη νιώθω μόνη

Ίσως βραχώ 

Έχεις νιώσει ποτέ τη βροχή να σε αγγίζει;
Ποδοπάτημα από σταγόνες.
Σπάει τα κόκκαλά σου.
Και σε αφήνει εκεί αδειανό

μετέωρο

ένα συμπύκνωμα

μια άλλη φάση ύλης.

Ακούγεται ένα βίαιο χτύπημα στην πόρτα
Προσποιούμαι ότι λείπω. 

Γιατί; 

Θέλω να πάω σε όλα τα πάρτυ του γαλαξία,
θέλω να έρθεις μαζί.
Να χορέψουμε κάτω από το φως
μιας ντίσκο μπάλας ή του φεγγαριού
έλεκτρο ντανς ή 90ζ ποπ.

Να μεθύσω με αλκοόλ,
να σε φιλήσω.
Εσένα ή εμένα; 

Όταν είμαι μαζί σου σε μισώ.
Όταν φεύγεις μου λείπεις...
   ή λείπεις από εμένα;

Για τι πράγμα μιλάω όταν μιλάω για εσένα

Ι. Το τέλος του κόσμου

Να πάγωνε ο χρόνος εκείνη τη στιγμή

και με ένα κουρδιστήρι να τον γυρνούσα πίσω

εγώ θα ήμουν πάλι έξι 

με ένα κίτρινο φόρεμα να σε σφίγγω στην αγκαλιά μου ενώ θα κλαις

Να ξαναζούσα κάθε στιγμή μαζί σου 

αιώνια νέοι, δε θα γερνούσαμε ποτέ

δε θα 'χαμε πια μέλλον 

αλλά συγκλίνων παρελθόν παρόν

Χαμένοι, δραπέτες σε σύμπαντα παράλληλα 

αναμνήσεων και υπερκαινοφανών αστέρων 

χωρίς καρδιές που χάνουν χτύπους και σε παίρνουν μακριά μου

ΙΙ. Σ'αγαπώ αλλά δεν υπάρχεις

Άφησα τα λουλούδια να ξεραθούν και η μητέρα θα φωνάζει

το σπίτι είναι άδειο, οι ένοικοι απουσιάζουν

εγώ μια ξεφτισμένη φιγούρα 

περπατώ στους διαδρόμους και σου μιλάω 

Θες να πάμε καμιά βόλτα;

Πεινάς; 

Κοιμάσαι; 

III. Πότε θα γυρίσεις;


Περιμένω.
Πάντα θα σε περιμένω...

Ονειρεύομαι.
Πάντα θα σε ονειρεύομαι
Πάντα θα γυρνάς κοντά μου
Θα μένεις για την νύχτα,
για ένα όνειρο ή ίσως παραπάνω
μα μόλις ανοίγω τα μάτια θα είναι πάλι αργά

Αλλά θα περιμένω.


ΙV. Μπορείς να δεις τα φώτα;


Αν κοιτάξω πάνω και εσύ κοιτάξεις κάτω
θα συναντηθούν άραγε οι ματιές μας;

Εγώ ζω σε έναν κόσμο παγωμένο
γκρίζο, γαλάζιο, λίγο πράσινο επίσης.
Καθημερινά παρατηρώ διάφορα είδη πτηνών
που εσύ δεν έχεις γνωρίσει.

Υπάρχουν μερικά κανάλια
αλλά με βρώμικα νερά.
Ένα από αυτά περνάει κάτω από το σπίτι.
Εκεί πώς είναι;



V. Μωρό μπλε ή baby blue


Θυμάμαι.

Κρίμα που στις αναμνήσεις δε μπορώ να σε αγγίζω.
Στο μυαλό μου έχω εσένα και κανόνες ορθογραφίας και γραμματικής.

VI. Myosostis alpestris (μη με λησμονεί)


Πήγε αργά...

Όμορφο συναίσθημα η λύπη
μα η απουσία πονάει κάπως το κορμί μου
δε μπορώ να καταλάβω σε πιο σημείο ακριβώς.

Θα ξαναγυρίσω...

Πάντα θα γυρίζω στη ζεστή ανάμνησή σου
ακόμα και αν είναι καλοκαίρι και κάνει αφόρητη ζέστη.

Άρχισε να βρέχει.
Αυτή τη φορά ήταν ο ουρανός όχι εγώ.

Ας δώσουμε λοιπόν τα χέρια και ας αποχωρήσουμε
σε διαφορετικές κατευθύνσεις
σε έναν άξονα εγώ στα αρνητικά, εσύ στα θετικά

Και ίσως μια μέρα θα ξανασυναντηθούμε
στο ίδιο σώμα
σε μια πρόσθεση, το απόλυτο μηδέν. |

Παρ' ολο που οι μέρες μαζι σου τελείωσαν

προτείνω να μείνουμε εδώ μαζί για πάντα.

Κλείδωσε τον εαυτό σου σε μια ανάμνηση μαζί μου

Όταν ξυπνήσεις θα έχω φτιάξει πρωινό

Μα πόσο άδικο, σ'αγγίζω και διαλύεσα

μα μείνε λίγο ακόμα

Να θυμάμαι πως είναι να σε αγγίζω

καλύτερα μείνε πολύ

Πάμε μαζί όπου μου είχες υποσχεθεί

μείνε λίγο ακόμα ή πολύ

το βάθος της καρδιάς δε το μετράς πετώντας πέτρες

τα μάτια σου ήταν μια άγνωστη θάλασσα εκείνη τη νύχτα
-όχι φουρτούνα, καθόλου πάθος, δίχως ψάρια-
τα σώματά μας ποτισμένα με αλκοόλ
-ούζα, ουίσκι, ρετσίνα, ρακές-
τα χέρια σου
-η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι τα χέρια σου-
ποτέ δεν είχα νιώσει το άγγιγμά τους
-παίζεις πιάνο και τέννις-
μα σαν φίδια τυλίχτηκαν γύρω από το κορμί μου
-ακόμα νιώθω πως δεν με κράτησες αρκετά-

μα η καρδιά σου ήταν ήδη ραγισμένη
-δεν έχω ιδέα αν ισχύει, αλλά μου αρέσει το δράμα-
και η δικιά μου ήταν ήδη σπασμένη σε χιλιάδες κομμάτια
- κλασσικά -
κολλημένα μεταξύ τους με ταινία και ίσως με διαφορετική σειρά από πριν
-τώρα πώς βγάζει νόημα αυτό που είπα;-
και αυτό δε με βοήθησε καθόλου.

Υπερκαινοφανείς αστέρες

παραλίγο να γράψω για σένα σήμερα
μια αλληγορία που θα ονόμαζα "υπερκαινοφανείς αστέρες"
και θα μιλούσε για μια αγάπη που συνεχώς μεγάλωνε
ώσπου μια μέρα έπαψε να παράγει ενέργεια
και κατέρρευσε λόγω της δύναμης της βαρύτητάς της.
Στη συνέχεια, θα ακολουθούσαν ασυνάρτητοι στίχοι, όπως για παράδειγμα " η έκρηξη ήταν τόσο έντονη. Ασύμμετρα κομμάτια σκορπίστηκαν προς όλες τις κατευθύνσεις. Η λάμψη της ξεπέρασε ακόμα και τη λάμψη του γαλαξία" .
Και θα έβγαινε ένα συμπέρασμα του τύπου "μερικές φορές η ομορφιά αναδεικνύεται μετά την καύση του αντικειμένου".

χείλη που ξεχάσαν να προφέρουν το όνομά μου

μεγαλώνω μακριά σου και φοβάμαι
πως μια μέρα θα πεθάνω χωρίς εσένα
-μια τραγική φιγούρα κόντρα στον άνεμο
δίπλα στους βράχους να ουρλιάζω το όνομά σου -
σε σεντόνια που δεν τύλιξαν ποτέ το γυμνό σου κορμί
με μαλλιά που δεν ένιωσαν ποτέ τη ζεστασιά των χεριών σου
με ένα πρόσωπο σημαδεμένο από γραμμές
που έφερε ο χρόνος, η λ(εί)πη, η χαρά

If you a bomb, I the emptiness inside.

τέσσερις αόρατοι τοίχοι.
μεγαλώσαμε με τους καταραμένους
που γράφανε για θανάτους και αυτοκτονίες
για αγρίμια που σε σέρνουν απ' τα μαλλιά μέσα στο δάσος και σου ρουφάνε όλο το αίμα.

μα εμένα το αίμα μου έγινε βροχή
ίσως μια μέρα που σε κοίταξα παραπάνω απ'όσο άντεχα τελικά
και ίσως έπρεπε και εγώ να είχα θάψει την καρδιά μου

θες να μιλήσουμε λες μα εγώ ακούω μόνο λέξεις
και φαντάζομαι μπλε, κίτρινα και κόκκινα χλωμά φωτάκια στα μαλλιά σου
το παιδί στο παγκάκι με τα κίτρινα λουλούδια
τη πλημμύρα στο χωριό, τόσα ζώα νεκρά

βρέχει μέσα μου λες και δεν καταλαβαίνω
λες και στη δική μου τη ψυχή κατοικεί λιακάδα

και σκέφτομαι πως απ'τη πολλή βροχή θα σάπισε η καρδιά σου
τι να σου κάνει το οξυγόνο αν απ' τη μέρα που γεννήθηκες είσαι νεκρός;